ร้อนมาก แต่อยากเที่ยว ไปตลาดน้ำตั้งแต่ของเริ่มขายประปราย แม่ค้ากำลังนำของขายออกมาวางแผง เด็ก ๆ ยังไม่หิว แต่ก็รองท้องด้วยเอ็นหอยเชลล์ กับผลไม้บอกว่าอร่อยมาก คุณพ่อกับคุณแม่ก็พาตะลอนทัวร์ เด็ก ๆ ชอบถามจัง ก็เลยบอกว่าอยากรู้อะไรให้ถามแม่ค้านะ ถ้าเข้าร้านไหนแม่ค้าใจดีก็อธิบายให้ เจอแม่ค้าที่เขาไม่อยากคุยก็เผ่นออกจากร้านเหมือนกัน แล้วเด็ก ๆ ก็บอกว่า "เขาคงอารมณ์ไม่ดี เพราะได้แต่ถาม ไม่ซื้อซักที" แล้วก็ยิ้ม ๆ แม่ก็ถามว่า "แล้วลูกอยากได้หรือเปล่า" "อยากรู้มากกว่า ถ้าไม่แพงมากก็อาจจะอุดหนุนนะ แต่เจออย่างนี้ ไม่อุดหนุนดีกว่า เขาไม่มีความอดทน" แล้วถ้าเป็นลูกเจอลูกค้าน้อยอย่างหนูจะทำอย่างไร" "ก็ให้เขาดูไป เด็กก็ต้องหยิบจับเป็นธรรมดา แค่คอยมองว่าเขาจะหยิบไปเลยโดยไม่จ่ายหรือเปล่า หรือไม่ก็จับของแบบไม่ระวังหรือเปล่า ไม่เห็นจะต้องดุหรือไม่พอใจเลย ถ้าเขาเป็นอย่างนี้ พี่ฟลู๊คว่าเขาขายของไม่ได้หรอก" เสียงแม่พลอยแทรกมาว่า "ช่าย แต่พี่ฟลู๊คเขาอาจจะอารมณ์ไม่ดีค้างอยู่ก็ได้นะ แล้วเผอิญว่าเราเข้าไปพอดี" พี่ฟลู๊คเห็นด้วย "อาจจะจริง ทีนี้คงต้องสังเกตท่าทางคนขายให้ดีก่อนแล้วล่ะว่าท่าทางเป็นมิตรหรือเปล่า" แล้วก็ยิ้ม

เดินแวะมาเรื่อยจนมาถึงร้านขายหอยนางรมสด เด็ก ๆ เห็นแล้วสงสารมัน แต่พอยืนมองแม่ค้าแคะหอยแล้วก็น่าสนุก ยืนถามเขาสารพัด แม่ค้าก็ตอบเอา ๆ จนพี่ฟลู๊คพูดว่า "กว่าจะแคะได้แต่ละตัว กว่าจะได้สักหนึ่งกิโล" แม่ก็ต่อความว่า "อยากให้ชีวิตมีค่าเหมือนหอยไหม" เด็ก ๆ บอกว่า "ไม่อยาก" "หอยมันตายเพื่อเป็นอาหารให้สัตว์อื่นรวมทั้งคน แต่มันก็ไม่เคยทำร้ายใครนะ ตายไปเปลือกของมันก็ยังเป็นประโยชน์" "เหมือนให้ปูเสฉวนไง" "เปลือกเยอะ ๆ ก็เอาไว้ถมที่ อัดแน่น ๆ เข้าก็แตกเป็นผงทราย เหมือนที่ชายหาดที่มีเปลือกหอยผุ ๆ อยู่ในทราย" พี่ฟลู๊คต่อ น้องเฟรนด์บอกว่า "แต่คนเราได้แต่เอามันมากิน ๆ ๆ" พี่ฟลู๊คบอกว่า "แต่พี่ฟลู๊คไม่กินนะ ไม่ชอบ" "มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับหอยนางรมว่าเป็นอาหารเจด้วย ว่าตอนที่พระถังซัมจั๋งเดินทางไปชมพูทวีปเพื่อตามหาพระไตรปิฎก ขณะที่ต้องเดินทางข้ามมหาสมุทรนั้นเป็นช่วงกินเจ อาหารขาดแคลน จะจับปลากินก็ไม่ได้ พระถังซัมจั๋งกับลูกศิษย์หิวมาก ก็เลยตั้งจิตอธิษฐานว่าหากเอาไม้เท้าจุ่มลงไปในทะเล หากมีอะไรติดขึ้นมาถือว่ากินได้ เมื่อยกไม้เท้าขึ้นก็มีหอยนางรมมา จึงเชื่อกันว่าหอยนางรมเป็นอาหารเจ" เด็ก ๆ บอกว่า "ได้ยังไง เพราะยังไงมันก็เป็นสัตว์เหมือนกัน พระถังซัมจั๋งบาปนะเนี่ย" แม่บอกว่า "มันเป็นตำนาน คือสิ่งที่อาจเกิดขึ้นจริงหรือไม่ก็ได้ แต่เป็นเรื่องเล่าสืบต่อกันมา อาจมีการปรุงแต่งเรื่องราว ก็เหมือนกับที่หนูเล่นกระซิบ กระซิบไปมาเรื่องราวต้นทางเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ อาจไม่เหมือนเดิมก็ได้ จริงไหม" ทุกคนเห็นด้วย แม่เห็นว่าหลายคนทานหอยนางรมดิบ ๆ ก็อยากรู้ว่ากินหอยนางรมดิบแล้วจะมีผลอย่างไร พบว่า ในหอยนางรมอาจมีเชื้อ Vibrio Vulnificus อยู่มีผลต่อการติดเชื้อและเชื้อนี้สามารถทำลายอวัยวะภายในอย่างเฉียบพลันได้

เด็ก ๆ เข้าชมตึกแดง หรือตึกราชินี (สมเด็จพระศรีพัชรินทรา บรมราชินีนาถ ในรัชกาลที่ 5) และแสตมป์จุดท่องเที่ยว จากนั้นก็ไปชมค้างคาวแม่ไก่ ตัวใหญ่มาก ระหว่างทางเป็นทางเดินคอนกรีต และมีการตอกเสาเข็มลงไปในป่าโกงกางบางส่วน ทำให้ป่าโกงกางถูกทำลาย เด็ก ๆ หงุดหงิดใจมาก บอกว่า "ทำไมเขาไม่ใช้ไม้ ใช้ไม้ไผ่ต่อกันก็ได้" แม่บอกว่า "นาน ๆ เข้ามันก็ผุ" ซึ่งก็ตรงกับคำบอกเล่าของแม่ค้าแถวนั้น "แต่ว่ามันก็ธรรมชาติกว่า ไม้มันก็ผุมันเป็นเรื่องธรรมดา ผุก็ซ่อมเปลี่ยนใหม่" "แล้วใครจะเปลี่ยน" แม่ถาม "ก็คนที่มีหน้าที่รับผิดชอบไง"คนตัวเล็กตอบ "ก็ใครล่ะ" แม่ถามย้ำ "ก็รัฐบาลไงฮะแม่ เขาอยากให้ที่นี่เป็นที่ท่องเที่ยว แล้วอยากได้เงินเยอะ ๆ ก็ต้องลงทุนสิ คอนกรีตมันอยู่ได้นานก็จริง แต่มันร้อนนะคอนกรีตเนี่ย ต้นไม้ถูกทำลายแล้วกว่ามันจะขึ้นมาใหม่ก็อีกนาน แล้วพอมันโตไม่ทันค้างคาวมันจะไปเกาะต้นไหน เพราะเท่าที่เห็นมันเกาะบนต้นสูง ๆ ทั้งนั้น" ว่าแล้วค้างคาวตัวหนึ่งก็บินโฉบผ่านมาทางหนุ่มน้อย พากันหลบใหญ่ "แล้วลูกคิดว่าควรจะทำอย่างไรในเมื่อมันสร้างไปแล้ว และบริเวณนี้ก็เป็นที่ของเอกชน" แม่ถาม "ก็ไม่รู้สิ ถ้าเป็นที่ของพี่ฟลู๊ค พี่ฟลู๊คก็จะไม่ทำอย่างนี้ เพราะมันดูไม่เป็นธรรมชาติ" สาวน้อยบอกว่า "ขยะข้างล่างเต็มเลย" "ก็เวลาน้ำทะเลขึ้นพวกขยะทะเลที่ลอยอยู่ก็จะลอยตามมาและมาติดอยู่ตามป่าโกงกาง พอน้ำลงก็เห็นเป็นอย่างนี้" เด็ก ๆ บอกว่าแย่จัง แล้วก็พากันพูดถึงสัตว์ทะเลที่เป็นเหยื่อของขยะในทะเลที่เขาเคยเห็นในสารคดีและใน internet หลังจากนั้น เด็ก ๆ ก็ออกไปเก็บเปลือกหอยที่ถูกคลื่นซัดเข้าฝั่งเป็นสุสานเปลือกหอยที่บ้านชาวเล ลงไปเก็บแบบไม่กลัวแดดเลย เห็นทั้งซากปลา แมงดาทะเล เปลือกหอยแบบต่าง ๆ พ่อบอกว่าให้เก็บได้ไม่ต้องเยอะ ปล่อยให้มันสลายกลายเป็นดินทรายต่อไปดีกว่า เด็ก ๆ เห็นด้วย