"ดีจังครับ มีความสุขจังเลยค่ะ คุณพ่อคุณแม่น่าจะให้หนูเรียนอย่างนี้ตั้งนานแล้ว " (ช่วงแรก ๆ ที่มาอยู่ด้วยกัน)
"หนูรักโรงเรียนค่ะ หนูอยากไปโรงเรียน ไปเยี่ยมเพื่อนเก่า แต่หนูไม่อยากเรียนในโรงเรียน หนูอยากให้แม่สอน" (ช่วงที่ไปเยี่ยมคุณครูและเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนเรวดี)
"สนุกมากค่ะ ไม่มีคนว่าอะไร มีคนที่ซื้อไปแล้วกลับมาซื้อใหม่ แต่ส่วนใหญ่ถามว่าทำไมหนูไม่ไปโรงเรียนเหรอ โฮมสคูลเป็นยังไง หนูไม่เหงาเหรอไม่เจอเพื่อน เรียนยังไง ใครสอน แล้วจะรู้ได้ยังไง หนูขึเกียจตอบจังเลยค่ะ บางครั้งเดินหนีเลย" (น้องพูด พี่สนับสนุน "ใช่ ใช่ ขี้เกียจตอบ" (ตอบหลังจากขายเต้าฮวยนมสดที่แม่ถามว่าเป็นอย่างไรบ้างวันนี้สนุกไหม)
"คุณพ่อคุณแม่ครับอนุญาตให้หนูทำแล้ว ไม่ต้องทำให้ เดี๋ยวพวกหนูช่วยกันเอง เรื่องง่าย ๆ ใครขอทำ และใครคนขาย" (พ่อแม่ถูกถามกลับตอนเห็นลูกกำลังสนุกและเข้าไปช่วยทำเต้าฮวยนมสดอย่างขมีขมัน)
"ภาระกิจของหนูยังไม่เสร็จหนูยังหยุดไม่ได้" (ทำกิจกรรมวิทยาศาสตร์ค้างอยู่แล้วแม่บอกว่ามาทานข้าวก่อน)
"หนูไม่ได้โกรธแม่ค่ะ แต่หนูไม่เข้าใจ เขาเห็นว่าเด็กไม่มีหัวใจหรืออย่างไรคิดจะฝากใครก็ได้ หนูไม่รู้จัก หนูไม่ใช่สิ่งของนะ หนูไปกับแม่ก็ไม่ได้จะไปสร้างความวุ่นวายให้ หนูก็เอาหนังสือไปอ่าน เอาสมุดระบายและสีไปด้วย หนูแค่อยากอยู่ใกล้ ๆ แม่" (ความรู้สึกตอนที่ไม่ได้ไปนั่งฟังการอบรมกับแม่ซึ่งจัดต่างสถานที่ และแม่กลับมาขอโทษที่พาไปด้วยไม่ได้เพราะเจ้าของผู้จัดฝึกอบรมไม่อนุญาต)
ฯลฯ
คำพูดเหล่านี้เกิดจากการถ่ายทอดจากความนึกคิดและ จากประสบการณ์ของเด็ก ๆ โดยไม่ต้องมีใครสอน เขาเรียนรู้จากบทเรียนชีวิต แม้ว่าหลายคนจะไม่เห็นด้วยที่จะนำเด็กเข้าสู่บทเรียนแห่งชีวิต แต่พ่อแม่เชื่อว่าเด็กไม่เล็กอย่างที่คิด สังเกตจากคำพูดและการกระทำ จึงเห็นว่าเขาควรรู้ เด็ก ๆ เขารู้ และเข้าใจว่าอะไรเกิดขึ้น..และเขาควรทำตัวอย่างไรโดยอัตโนมัติ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น